www.merlinrpg.fora.pl

Lord Briscoe

/Komnata Lorda Briscoe

Wyszedł z komnaty w pośpiechu nie chcąc spóźnić się na przyjęcie. Idąc korytarzem dostrzegł Lady Morganę rozmawiającą z Arturem w ogrodzie. Zatrzymał się wyraźnie zastanawiając się nad czymś, po chwili jednak na jego twarzy zagościł uśmiech. Lekko skinął głową w ich stronę i ruszył dalej.

Ginewra

Gwen szła w milczeniu i zadumie, nieszczególnie zwracając uwagę na to, dokąd zmierza. Szła na pamięć, nie zwracając uwagi na to, czy ktoś przechodzi obok, czy nie.
Właśnie miała pokonać ostatni odcinek drogi, gdy poczuła jak na coś wpada.
Zorientowawszy się w sytuacji, dziewczyna zaczęła patrzeć z małym przerażeniem na mężczyznę.
- Proszę mi wybaczyć Lordzie, ja tylko... Przepraszam, naprawdę nie chciałam.

Lord Briscoe

Mężczyzna zaczesał palcami włosy zastanawiając się, w który z korytarzy powinien teraz skręcić.
- Czemu nikt mi nie powiedział, że Camelot jest taki ... duży ? - powiedział do siebie w myślach. Nagle poczuł, że ktoś na niego wpada. Dosłownie. Richard z trudem utrzymał równowagę, jednak zamiast złości poczuł napływającą radość na widok przyczyny owego zamieszania XD Instynktownie złapał dziewczynę ratujac ją przed upadkiem.
- My Lady - uśmiechnął się nie wypuszczając jej z rak - proszę nie przepraszać, bo pomyślę, że żałuje Pani tego niespodziewanego spotkania.

Ginewra

Gwen patrzyła na niego, jakby dopiero co spadł z księżyca.
- Nie żałuję - odpowiedziała. - To znaczy miło cię widzieć ponownie, panie - poprawiła si. - Ale w tych okolicznościach myślę, że... - dodała, po czym nagle zdała sobie sprawę z tego, że mężczyzna jeszcze jej nie puścił.
- Może mnie pan puścić, Lordzie? Dam sobie radę, naprawdę.

Lord Briscoe

- Mogę - szepnął lekko unosząc brwi - ale pozostaje pytanie czy chcę ...
Twarz Gwen pokryła się rumieńcem, a on nie przestawał wpatrywać się w jej piękne oczy.
- Jesteś Pani pewna, że nic się nie stało ? - spytał z troską - mam nadzieję, że nie ma Pani żadnych ... zadrapań - stali tak jeszcze przez chwilę po czym delikatnie zwolnił uścisk.

Ginewra

- Zadrapań? - uniosła lekko brwi. - A niby od czego? - powiedziała, zanim sięzastanowiła. - Hmmm, to znaczy, nic mi nie zrobiłeś, panie. Sama także nie uderzyłam się, bo po prostu... nie zdążyłam. Zareagował pan na czas.

Lord Briscoe

- Zawsze do usług - skłonił się szarmancko - pozwolisz mi Pani towarzyszyć sobie do sali biesiadnej ? - wyciągnął rękę w jej stronę

Ginewra

- Dziękuję - uśmiechnęła się krzywo.
- Nie wiem czy powinnam, ale... chyba nie wypada mi odmówić - odpowiedziała, coraz bardziej zakłopotana.